Τι συμβαίνει όταν παραβιάζονται. Ο σκύλος, ως αγελαίο ζώο, έχει την τάση εκ φύσεως να αναρριχάται στην (αγελαία) ιεραρχία.

Σε αυτή την κατηγορία ζώων, το καθένα γνωρίζει επακριβώς τη θέση του στην ιεραρχία, γι’ αυτό και τηρούνται αυστηρά οι προτεραιότητες. Το ίδιο συμβαίνει και με το λύκο. Όσο πλησιάζει κάποιος προς την αρχηγία, τόσο πιο δυναμικός είναι, κάτι που επιβεβαιώνουν και οι διαμάχες τους.

Για παράδειγμα, άλλη η θέση ισχύος του δεύτερου κατά σειρά λύκου και άλλη του έβδομου ή όγδοου. Οι πιο αδύναμοι κατατάσσονται στις τελευταίες θέσεις. Ο φόβος μεταξύ τους είναι δεδομένος, γι’ αυτό και ο καθένας προσέχει μην προκαλέσει τον ανώτερό του, διότι επικρέμαται τιμωρία. Από εδώ μάλλον πηγάζει η έκφραση της ανθρώπινης «λυκοφιλίας», λόγω του έκρυθμου της καταστάσεως.

Αρχηγός του ο άνθρωπος
Ο σκύλος όμως ο οποίος δεν ζει ελεύθερος στη φύση αλλά βρίσκεται τιθασευμένος κοντά στον άνθρωπο και έχοντας έμφυτη αυτήν την αγελαία συμπεριφορά, αναγνωρίζει ως αρχηγό τον άνθρωπο. Όσο πιο κοντά βρίσκεται στο αφεντικό του, τόση μεγαλύτερη ασφάλεια νιώθει, και αν μάλιστα δεν είναι το μοναδικό σκυλί αλλά υπάρχουν κι άλλα, και ο ιδιοκτήτης πράγματι του αποδίδει τα «πρεσβεία τιμής», αναγνωρίζοντας δηλαδή την απ’αρχηγία του, τότε μιλάμε πλέον για τον ευτυχισμένο σκύλο.

Χαίρει διπλής εμπιστοσύνης, τόσο από πλευράς αφεντικού όσο και από πλευράς των υπόλοιπων σκυλιών. Πασχίζοντας να διατηρήσει την υπεροχή του, θέλει να είναι πρώτο, από τα χάδια του αρχηγού έως την ικανότητά του στο κυνήγι. Προβλήματα όμως παρουσιάζονται στις εξής περιπτώσεις:

Ανεξέλεγκτη συμπεριφορά
Όταν δεν αναγνωρίζει τον κυνηγό ως αρχηγό του, δεν τον υπ-ακούει και γενικά κάνει του “κεφαλιού” του. Ο σκύλος δείχνει περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό του παρά στον αρχηγό του. Η απειρία του κυνηγού ή η υπερβολική ηπιότητά του, σε συνδυασμό με τη φυσική ιεραρχική άνοδο του σκύλου, υποσκέλισαν τον ίδιο τον αρχηγό και ανέλαβε αυτός τα «ηνία» της αρχηγίας.

Κατά το κυνήγι, είναι ανεξέλεγκτος και αδιαφορεί για την ύπαρξη του αφεντικού του. Σε αυτή την περίπτωση, αν δεν τα καταφέρει μόνος του ο κυνηγός, είναι απαραίτητη η βοήθεια ενός εκπαιδευτή στο να υπενθυμίσει την ιεραρχία στο σκύλο, επεμβαίνοντας στο αγελαίο ένστικτό του, δείχνοντας με τον ανάλογο τρόπο ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε υπέρβαση της ιεραρχίας και γι’ αυτό θα πρέπει να επανέλθει στη φυσιολογική του θέση. Ο κυνηγός θα πρέπει να συμπεριφέρεται πλέον ως αρχηγός και όχι ως ουραγός της αγελαίας σχέσης τους!

Έλλειψη συνεργασίας
Όταν αποκτηθεί δεύτερος σκύλος εξίσου ικανός ή ικανότερος από τον πρώτο και υποχρεώνεται πλέον να μοιράζεται όχι μόνο τα χάδια, μα να διακυβεύεται και η θέση του. Η μη συνεργασία στο κυνήγι είναι δεδομένη καθώς αυξάνεται η ένταση και η νευρικότητα και δεν είναι λίγοι οι τσακωμοί μεταξύ τους. Νιώθοντας τον υποσκελισμό του, μπορεί ακόμη και να χάσει τη σταθερότητα της φέρμας που είχε, στο πλησίασμα του αντίζηλού του.

Για να επιτευχθεί, λοιπόν, η συνεργασία, θα πρέπει ο παλιός σκύλος να συνεχίσει να απολαμβάνει όσα και πριν την έλευση του νεοφερμένου. Η σταθεροποίηση της θέσης του ως αναγνώριση από τον αρχηγό, είναι ίσως ο καθοριστικός παράγοντας αποβολής της ζήλειας και άρα της δημιουργίας ενός συνεργάσιμου κυνηγίου. Ας μη λησμονούμε ότι τα στοργικά μας αισθήματα ο σκύλος τα αντιλαμβάνεται πολύ εύκολα, σε ποιον αποδίδονται και ποιον προτιμούμε!

Ανταγωνισμός και ζηλοτυπία
Ο κυνηγός έχει αρκετά σκυλιά και για διάφορους λόγους συμπαθεί κάποιο κατώτερο στην ιεραρχία, π.χ. για τη μορφολογία του. Η έκδηλη συμπάθειά του η οποία γίνεται αντιληπτή από τα υπόλοιπα, δημιουργεί ζήλεια μεταξύ τους που ούτως ή άλλως την έχουν, ως φυσική επιδίωξη στην άνοδο της ιεραρχίας. Η ζήλεια και κατ’ επέκτασιν ο φθόνος, θα χαρακτηρίζει τη μεταξύ τους σχέση, αφού θα καταστρατηγείται η ιεραρχία από τον αρχηγό-κυνηγό. Θα πρέπει λοιπόν, ανάλογα με την παλαιότητα και την ικανότητα των σκύλων μας, να είναι και η συμπεριφορά μας, να είμαστε δίκαιοι στη μεταχείρισή τους.

Μην ξεχνάμε το ρόλο μας
Ποτέ δεν πρέπει να λησμονούμε ότι εμείς είμαστε οι αρχηγοί τους και η αρχηγική μας συμπεριφορά θα πρέπει να είναι ανάλογη με την αξία και την παλαιότητα τού καθενός, δηλαδή με τη θέση του μέσα στην ιεραρχία. Αυτή, τέλος, νομίζω ότι είναι και η σχέση με τους πιστούς μας συντρόφους, σχέση αγελαία και αρχηγική.