Πρόσφατα είχαμε αναφερθεί στη χρόνια νεφρική ανεπάρκεια η οποία εντάσσεται στη γενικότερη κατηγορία των παθήσεων του ουρογεννητικού συστήματος. 

Στο παρόν άρθρο θα αναφερθούμε στις υπόλοιπες όχι τόσο συχνές, αλλά σίγουρα σημαντικές παθήσεις του ουρογεννητικού.

Ουρολιθίαση
Η ουρολιθίαση είναι ένα σημαντικό πρόβλημα υγείας των ζώων συντροφιάς. Οι ουρόλιθοι σχηματίζονται συνήθως στην ουροδόχο κύστη και αποτελούνται κυρίως από:

•    Οξαλικό ασβέστιο
•    Φωσφορικό ασβέστιο
•    Στρουβίτη κ.ά.

Τα τελευταία 20 έτη έχουν αυξηθεί κατακόρυφα τα ποσοστά ουρολιθιάσεων στους σκύλους. Έρευνα που πραγματοποιήθηκε στη Β. Αφρική το 1999 έδειξε ότι από 2% έφτασε στο 50%. Η μέση ηλικία διάγνωσης είναι τα 8-10 έτη. Οι αρσενικοί σκύλοι προσβάλλονται συχνότερα σε σχέση με τα θηλυκά. Οι ουρόλιθοι μπορούν να προκαλέσουν έντονο κολικό, εφόσον παραμείνουν στην ουροδόχο κύστη. Ανάλογα με το μέγεθος και τη σύστασή τους, προκαλούν μερική ή πλήρη έμφραξη της ουρήθρας. Η πιθανή διάγνωση της ουρολιθίασης βασίζεται στο ιστορικό:

•    Κολικοί
•    Δυσουρία (δυσκολία στην ούρηση)
•    Πολλακιοουρία
•    Στραγγουρία
•    Αιματουρία
•    Ανώμαλη ούρηση
•    Ανωμαλίες στην ποσότητα των ούρων ως προς το χρώμα, την ποιότητα, την οσμή.

Για την ασφαλή διάγνωση απαιτείται μικροβιολογική εξέταση ούρων, αναζήτηση κρυστάλλων και υπέρηχος κάτω κοιλίας. Θεραπευτικά συνίσταται άμεσος καθετηριασμός σε περιπτώσεις έμφραξης (μερικής ή ολικής) και ορμητική προώθηση φυσιολογικού ορού στην ουρήθρα με καθετήρα. Σε περιπτώσεις ουρολιθίασης της ουροδόχου κύστεως απαιτείται χειρουργική επέμβαση και αφαίρεση των ουρόλιθων. Στη συνέχεια, συνιστάται κλινική δίαιτα που αποτρέπει ή καθυστερεί την προδιάθεση του οργανισμού να σχηματίζει ουρόλιθους.

Ουρολοιμώξεις
Οι λοιμώξεις με εντόπιση το ουρογεννητικό σύστημα οφείλονται σε βακτήρια – μικρόβια. Αιτιολογία:

1. Ουρολιθιάσεις μερικής έμφραξης της ουρήθρας.
2. Τραυματισμοί από φυσικά ή χημικά αίτια.
3. Νεοπλασίες.
4. Ουραιμία (αύξηση του ποσοστού ουρίας στο αίμα).
5. Ακράτεια ούρων (χαλάρωση του σφιγκτήρα της ουρήθρας).
6. Ανατομικές ανωμαλίες.
7. Τοπικές μικροβιακές μολύνσεις: πυελονεφρίτιδα, κυστίτιδα, προστατίτιδα, τοπικά αποστήματα, πυομήτρα.

Διάγνωση
Αιματολογική (γενική αίματος, βιοχημική)
Εξέταση ούρων (πυοσφαίρια, άλατα κ.λπ.)

Θεραπεία
Απομάκρυνση του μολυσματικού ή αιτιολογικού παράγοντα με συντηρητική αγωγή (αντιβιοτικά, αντισηπτικά ουροποιητικού) ή χειρουργική επέμβαση.

Οι παθήσεις του προστάτη
Οι παθήσεις του προστάτη εμφανίζονται κυρίως σε ενήλικους αρσενικούς σκύλους που δεν έχουν υποβληθεί σε στείρωση. Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα που οδηγούν το σκύλο στο γιατρό είναι:

•    Τεινεσμοί (συνεχής, ανεπιτυχής προσπάθεια για κένωση)
•    Αιματουρία
•    Ουρηθρικό έκκριμα
•    Ανορεξία
•    Μειωμένη δραστηριότητα

Ο διογκωμένος προστάτης, πιέζοντας το απευθυσμένο, μπορεί να προκαλέσει δυσκολία κατά την αφόδευση και δυσκοιλιότητα. Σπανιότερα παρατηρείται στραγγουρία ή κατακράτηση των ούρων. Λόγω της φλεγμονής ή της πίεσης εξαιτίας της διόγκωσης του προστάτη, μπορεί να παρατηρηθεί δυσκαμψία του οπίσθιου άκρου, αδυναμία ή χωλότητα. Τα κυριότερα αίτια της προστατικής νόσου είναι η υπερπλασία, η προστατίτιδα, η παρουσία κύστεων, η νεοπλασία. Η διάγνωση γίνεται με ψηλάφηση κατά την κλινική εξέταση, ακτινολογικά, ή με υπέρηχο.

Θεραπευτικά συνιστάται χορήγηση αντιβιοτικών σε οξείες προστατίτιδες μικροβιακής προέλευσης και αφαίρεση του προστάτη και κυρίως των όρχεων, ώστε ο αδένας να συρρικνωθεί σε περιπτώσεις νεοπλασίας.

Της Ντίνας Μπελτέκου