Ο Ελβετός «γίγαντας». Είναι ο σκύλος-θρύλος των ελβετικών Άλπεων που έγραψε ιστορία στις δύσβατες χιονισμένες βουνοκορφές.Αυτός ο Ελβετός «γίγαντας» με το βαρελάκι γεμάτο κονιάκ κρεμασμένο στο λαιμό του, το επιβλητικό παρουσιαστικό και το θαυμάσιο χαρακτήρα, υπήρξε ο σωτήρας δεκάδων χαμένων ταξιδιωτών.

Η σπουδαία αυτή φυλή, έχει ταυτιστεί με στιγμές ηρωισμού. Στη διάρκεια τριών αιώνων σκληρής δουλειάς, ο σκύλος του Αγίου Βερνάρδου έσωσε περισσότερες από 2.500 ανθρώπινες ζωές. Σήμερα, είναι ένας περιζήτητος, έξυπνος και καλόκαρδος οικογενειακός σκύλος. Ταυτισμένος με το χιόνι και τα αφιλόξενα βουνά ο σκύλος του Αγίου Βερνάρδου, κατάγεται από τα ρωμαϊκά Μαστίφ.Έφτασε στις Άλπεις μαζί με τους ρωμαίους πολεμιστές πριν από περίπου 2.000 χρόνια. Η φυλή όμως πήρε το όνομά της από τους μοναχούς της μονής του Αγίου Βερνάρδου (Saint Bernard de Menthon Hospice) στις Ελβετικές Άλπεις, που δημιούργησαν τη φυλή.

Ο σωτήρας
Το μοναστήρι ιδρύθηκε το 980 μ.Χ., από τον Άγιο Βερνάρδο της Μεντόν, σε υψόμετρο 2.469 μέτρων και αποτελούσε καταφύγιο για ταξιδιώτες που διέσχιζαν μία επικίνδυνη διάβαση των Άλπεων, ανάμεσα στην Ελβετία και την Ιταλία. Τα πρώτα ντοκουμέντα έχουν δυστυχώς χαθεί, αλλά ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι οι καλόγεροι του μοναστηριού το 18ο αιώνα, ανέτρεφαν σκύλους για να οδηγούν και να σώζουν ανθρώπους κάτω από τις επικίνδυνες ορεινές συνθήκες.

Στο Μοναστήρι της Μεγάλης Διάβασης του Αγίου Βερνάρδου, οι σκύλοι αυτοί ήταν ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να εντοπίσουν και να σώσουν τον ταξιδιώτη, μέσα σε χιονοθύελλες και αντίξοες καιρικές συνθήκες, έχοντας δεμένο στο λαιμό τους βαρελάκι με κονιάκ, για να μπορέσει να πιει και να ζεσταθεί ο διασωθείς.

Επιχείρηση διάσωσης
Στις επιχειρήσεις διάσωσης στα βουνά, οι σκύλοι δούλευαν σε ομάδες των τεσσάρων. Όταν εντόπιζαν κάποιον χαμένο ορειβάτη μέσα σε χιονοστιβάδα, δύο σκύλοι ξάπλωναν δίπλα του για να τον ζεστάνουν, ένας του έγλειφε το πρόσωπο για να τον συνεφέρει και ο τέταρτος έτρεχε στο μοναστήρι για βοήθεια.

Αν το θύμα επανακτούσε τις δυνάμεις τους, οι πρώτες βοήθειες ήταν το βαρελάκι με το κονιάκ που ήταν στερεωμένο στο λαιμό των σκύλων. Ο σκύλος αυτός χρησιμοποιήθηκε, κυρίως, ως προπομπός αλλά και ως διασώστης των ταξιδιωτών στα χιονισμένα βουνά, γύρω από το μοναστήρι.

Η όσφρησή του είναι τόσο ισχυρή, που μπορεί να βρει άνθρωπο θαμμένο αρκετά μέτρα κάτω από το χιόνι. Μάλιστα, είναι γνωστή και η ικανότητά του να «προβλέπει» τις καταιγίδες και τις απότομες αλλαγές του καιρού.

«Barry» ο ήρωας
Το πιο γνωστό σκυλί Αγίου Βερνάρδου, ονομαζόταν «Barry» και είχε σώσει περισσότερους από 40 ανθρώπους! Όταν πέθανε, το 1814, βαλσάμωσαν το σώμα του και το μετέφεραν στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βέρνης. Κατά παράδοση, το καλύτερο αρσενικό κουτάβι κάθε γέννας στο μοναστήρι, παίρνει το όνομα «Barry».

Οικογενειακή θαλπωρή
Ο σκύλος Αγίου Βερνάρδου, είναι ένας ευγενικός γίγαντας. Παρά τον τρομερό όγκο του -είναι ο μεγαλύτερος Μολοσσός- είναι πάρα πολύ ευγενικός και φιλικός. Αγαπάει πολύ τα παιδιά και έχει ιδιαίτερη υπομονή μαζί τους, ακόμα και με τα μικρότερα.

Γίνεται ιδανικός οικογενειακός σκύλος, εφόσον έχει αρκετό χώρο, τροφή και άσκηση. Καλό είναι να εκπαιδευτεί από μικρή ηλικία, γιατί είναι μεγαλόσωμος και δυνατός, και μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα, αν δεν έχει μάθει την πειθαρχία. Είναι πιστός και αφοσιωμένος στο αφεντικό και στην οικογένειά του.

Χρειάζεται βούρτσισμα, κοιμάται εκτός σπιτιού, τρώει πολύ και θέλει αρκετή άσκηση. Προσοχή όμως γιατί υποφέρει από τη ζέστη. Η εμφάνισή του είναι γενικά εντυπωσιακή, με μεγάλο κεφάλι και δυνατό σώμα. Υπάρχουν δύο ποικιλίες, η μακρύτριχη και η κοντότριχη. Η κοντότριχη χρησιμοποιείται περισσότερο ως εργασιακή, καθώς αντέχει σε χαμηλότερες θερμοκρασίες. Οι πρώτοι σκύλοι του Αγίου Βερνάρδου, είχαν κοντό τρίχωμα, αλλά η εισαγωγή αίματος σκύλων Νέας Γης, δημιούργησε μία ποικιλία με τραχύ τρίχωμα.