ΟΔΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ
Η άμεση αντιμετώπιση σώζει ζωές.
Δυστυχώς, δεν είναι λίγοι οι σκύλοι που εμπλέκονται σε ατυχήματα με αυτοκίνητα. Αρκεί μια βόλτα, τόσο στις εθνικές οδούς όσο και στις γειτονιές, για να γίνει κατανοητό το μέγεθος του προβλήματος.
Πολλές φορές οι σκύλοι το «σκάνε» από τα σπίτια και περιφέρονται ελεύθεροι κυρίως προς αναζήτηση του αντίθετου φύλου. Τα ζώα που έχουν μάθει μόνο σε περιπάτους, δεμένα με λουρί και καθοδηγούμενα από τον ιδιοκτήτη τους, είναι πιο επιρρεπή σε ατυχήματα. Δεν γνωρίζουν τον κίνδυνο, με αποτέλεσμα να διασχίζουν δρόμους, ακόμα και ταχείας κυκλοφορίας, χωρίς προσοχή και συχνά να παρασύρονται από αυτοκίνητα.
Άλλες φορές παίζοντας, βγαίνουν απότομα στους δρόμους χωρίς να αφήνουν περιθώρια αντίδρασης στους διερχόμενους οδηγούς. Στις εθνικές οδούς τα ατυχήματα αυτά είναι σχεδόν όλες τις φορές θανατηφόρα. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που τα ατυχήματα συμβαίνουν σε συνοικιακούς δρόμους και τότε τα ζώα χρειάζονται την παροχή άμεσης βοήθειας.
Η ευθύνη του ιδιοκτήτη
Με βάση την ελληνική νομοθεσία δεν επιτρέπεται ο περίπατος των σκύλων χωρίς συνοδό. Ο ιδιοκτήτης του ζώου οφείλει να παίρνει τα κατάλληλα μέτρα, ώστε να μην εξέρχεται ελεύθερα ο σκύλος του από το χώρο της ιδιοκτησίας του και να εισέρχεται σε χώρους άλλων ή σε κοινόχρηστους χώρους. Για την αποφυγή ατυχημάτων, ο ιδιοκτήτης ή συνοδός του υποχρεούται κατά τη διάρκεια του περιπάτου να κρατάει το σκύλο του δεμένο και να βρίσκεται σε μικρή απόσταση από αυτόν.
Οι υποχρεώσεις αυτές δεν ισχύουν για τους ποιμενικούς και κυνηγετικούς σκύλους, καθώς και για τους σκύλους έρευνας και διάσωσης κατά τη διάρκεια της φύλαξης του ποιμνίου, του κυνηγιού, της έρευνας ή της διάσωσης. Σύμφωνα με τα παραπάνω, γίνεται φανερό ότι ο ιδιοκτήτης σκύλου που περιφέρεται ελεύθερος και εμπλακεί σε τροχαίο ατύχημα, ευθύνεται για οποιαδήποτε ζημιά προκληθεί από το ζώο του στον οδηγό και το όχημά του.
Προσοχή στη μετακίνηση
Ένα ζώο που κατάφερε να επιζήσει από ένα τροχαίο ατύχημα, ακόμα κι αν δείχνει απολύτως υγιές, πρέπει να προσκομιστεί σε κτηνίατρο το γρηγορότερο δυνατό. Συνήθως παρατηρούνται κατάγματα των άκρων, της γνάθου, της λεκάνης, της σπονδυλικής στήλης, εκδορές και τραύματα που αιμορραγούν. Όλα αυτά γίνονται εύκολα αντιληπτά από τους ιδιοκτήτες. Σε πολλά ζώα όμως μπορεί να προκληθεί ζημιά σε εσωτερικά όργανα με μη εμφανή, με την πρώτη ματιά, συμπτώματα. Αυτές τις καταστάσεις, που απειλούν και άμεσα τη ζωή του ζώου, καλούνται να αναγνωρίσουν οι κτηνίατροι μετά από προσεκτική εξέταση.
Όλα τα ζώα, μετά από τέτοιου είδους τραυματισμό, βρίσκονται σε κατάσταση σοκ και δείχνουν αποπροσανατολισμένα, σε διανοητική σύγχυση, φωνάζουν και παρουσιάζουν απροθυμία να μετακινηθούν. Πολύ συχνά, η αδυναμία μετακίνησης οφείλεται σε πιθανό κάταγμα ενός ή περισσοτέρων άκρων ή ακόμα και της σπονδυλικής στήλης.
Στην τελευταία περίπτωση, το ζώο παρουσιάζει διάφορα συμπτώματα ανάλογα με το σημείο της σπονδυλικής στήλης που έχει θιγεί, όπως παράλυση, σπαστικότητα άκρων, ακράτεια ούρων και κοπράνων κ.ά. Τα κατάγματα των πλευρών μπορεί να είναι απλά ή να οδηγήσουν σε διάτρηση των πνευμόνων με σοβαρές επιπτώσεις στη ζωή του σκύλου.
Εξωτερικά τραύματα
Αρκετά συχνά, παρατηρούνται εξωτερικά τραύματα που αιμορραγούν. Κάθε τραύμα απαιτεί ιδιαίτερη φροντίδα και προσεκτική περιποίηση για να γίνει αντιληπτή η σοβαρότητά του. Μπορεί να είναι μόνο επιφανειακή εκδορά, αλλά μπορεί να περιλαμβάνει τραυματισμό μεγάλων αγγείων και να απαιτείται η συρραφή του. Βαθιά τραύματα στην περιοχή του θώρακα μπορεί να οδηγήσουν σε ρήξη των πνευμόνων ή σε είσοδο αέρα στη θωρακική κοιλότητα και τη δημιουργία πνευμονοθώρακα. Καλό είναι κάθε τραύμα που αιμορραγεί να επικαλύπτεται με κάποιον τρόπο (γάζα ή πετσέτα) και στη συνέχεια το ζώο να οδηγείται στον κτηνίατρο για περαιτέρω βοήθεια.
Ρήξη εσωτερικών οργάνων
H σύγκρουση του ζώου με το αυτοκίνητο μπορεί να του προκαλέσει θλάση και ρήξη εσωτερικών οργάνων, χωρίς απαραίτητα κάταγμα κάποιων οστών ή λύση της συνέχειας του δέρματος. Τραυματισμός στην περιοχή του θώρακα μπορεί να οδηγήσει σε αιμορραγία του πνεύμονα. Στην περίπτωση αυτή το ζώο μπορεί να βήχει και να έχει αιμορραγικό έκκριμα ή να μην παρουσιάσει κανένα σύμπτωμα αρχικά. Ρήξη σπλήνα, νεφρού ή ήπατος μπορεί να δημιουργήσει αιμορραγία και συλλογή αίματος στην κοιλιακή κοιλότητα, γεγονός που αργεί να εντοπιστεί από τους ιδιοκτήτες.
Το ζώο οδηγείται στον ειδικό μετά από μέρες, λόγω κακοκεφιάς και πιθανής διόγκωσης στην περιοχή της κοιλιάς. Ρήξη της ουροδόχου κύστης μπορεί να προκαλέσει περιτονίτιδα στο ζώο. Οι ιδιοκτήτες παρατηρούν ότι το ζώο δεν ουρεί για αρκετό διάστημα μετά το ατύχημα και παράλληλα η γενική του κατάσταση δεν είναι καθόλου καλή.
Τέλος, υπάρχει πάντα η πιθανότητα ρήξης του διαφράγματος και είσοδος των οργάνων της κοιλιάς στη θωρακική κοιλότητα. Δυστυχώς, αυτή η κατάσταση δεν αποκαλύπτεται εύκολα αν είναι μικρού βαθμού και το ζώο μπορεί να ζει φυσιολογικά για αρκετό διάστημα. Όταν αρχίζει να περιορίζεται ο χώρος και να πιέζονται οι πνεύμονες, παρατηρείται δυσκολία στην αναπνοή. Συμπτώματα μπορούν να εμφανιστούν και από το όργανο που έχει εισέλθει στη θωρακική κοιλότητα και παρεμποδίζεται η ομαλή λειτουργία του.
Κινηθείτε με ψυχραιμία και αμεσότητα
Τα ζώα μετά από κάποιο τροχαίο ατύχημα πρέπει να αντιμετωπίζονται με ηρεμία και προσεκτικές κινήσεις. Είναι πολύ πιθανό να προσπαθήσουν να δαγκώσουν και να απομακρυνθούν από το σημείο, όσο αυτό είναι δυνατό. Όποιος προσπαθήσει να τα βοηθήσει, καλό είναι να τα τυλίξει με μία κουβέρτα και ήρεμα, χωρίς βιαστικές κινήσεις, να τα μεταφέρει σε κάποιον κτηνίατρο. Η φροντίδα που θα έχει το ζώο μέσα στην πρώτη μισή ώρα από το συμβάν, μπορεί να είναι καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία της υγείας του, ακόμα και για τη ζωή του.
Να σας υπενθυμίσουμε ότι πριν από την έναρξη οποιασδήποτε κυνηγετικής περιόδου, συνιστάται ο προληπτικός, με αιματολογικές και βιοχημικές εξετάσεις, έλεγχος του ζώου. Θεωρείται αυτονόητο ότι θα πρέπει τα ζώα να είναι σε καλή θρεπτική κατάσταση, πλήρως εμβολιασμένα και αποπαρασιτωμένα. Τα παραπάνω είναι αναγκαία λόγω των αυξημένων απαιτήσεων της περιόδου. Τα ζώα έχουν να αντιμετωπίσουν τις ιδιαίτερες συνθήκες της κάθε εποχής, καθώς και την αυξημένη δραστηριότητα, επομένως καθίσταται αναγκαία η καλύτερη δυνατή φυσική κατάστασή τους, ώστε να ανταποκριθούν και να μην παρουσιάσουν προβλήματα, τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά το τέλος του κυνηγιού.
